Voor ouders staat het leven na verlies van hun kindje op hun kop. De wereld staat stil, terwijl iedereen maar doorgaat. Naasten willen heel graag steun bieden en troosten, maar wat werkt wel en wat niet?
Een verlies in de zwangerschap of rondom de geboorte is heel anders dan een verlies van een persoon op oudere leeftijd. In plaats van rouwen om de herinneringen van diegene draait het bij verlies in de zwangerschap of geboorte om een wens of droom die nooit in vervulling zal gaan. Je verliest een toekomstbeeld. Het verlies terwijl het leven net zou beginnen is onnatuurlijk en als ouder heb je het gevoel geamputeerd te zijn, een deel van jezelf mist.
Het is zo ontzettend moeilijk om iemand te steunen die zijn of haar kindje is verloren. Want zeg je wel het juiste? En komen jouw goede intenties wel aan? Het allerbelangrijkste wat ik je kan meegeven: negeer het niet. Mensen vinden het soms zo moeilijk om hierover te praten met ouders, maar negeren doet nog zoveel meer pijn dan foute woorden. Het gemis en het verdriet mogen er blijkbaar niet zijn.
Wat je verder beter niet kan vragen, zeggen of kan doen:
'Bel me maar als je me nodig hebt.'
Goed bedoeld, maar als iemand diep in de put zit, gaat hij of zij jou niet bellen.
'Ach jullie zijn nog jong.'
of
'Gelukkig kan je zwanger worden.'
Troostend bedoeld, maar oh zulke pijnlijke opmerkingen.
'Je man/vrouw/moeder/vader verliezen, zoals ik, dat is pas erg.'
Mensen gaan hun verlies met jouw verlies vergelijken, oftewel rouwconcurrentie. Hier heeft de rouwende helemaal niks aan.
'Hoe gaat het met je?'
Deze vraag lijkt heel logisch, want je bent oprecht geïnteresseerd in iemand en wil weten dat je aan hem of haar denkt. Maar hoe het gaat: iemands wereld is ingestort, dus nee het gaat absoluut niet.
'Je moet het een plekje geven.'
Dit verlies verwerk je niet en geef je geen plekje. Ouders leren om dit verlies in hun leven te verweven.
Wat kan je wel vragen, zeggen of doen:
'Hoe gaat het vandaag/op dit moment met je?'
Beter dan hoe gaat het met je, is om te vragen hoe het vandaag of op dit moment met iemand gaat. Door rouw en emoties kan iemand zich op elk moment weer anders voelen.
'Wil je over hem of haar praten?'
Vaak denken mensen dat een ouder van een overleden kindje niet hierover wil praten, want dan maak je iemand alleen maar verdrietig. Maar een ouder is trots en vol liefde en wil dolgraag over zijn of haar kindje praten. En is het niet het juiste moment, dan geeft diegene dat wel aan.
Benoem dat je het moeilijk vindt om het juiste te zeggen.
Er zijn geen woorden hiervoor. Ouders waarderen je kwetsbaarheid en dat je dit benoemt.
Naam van kindje noemen.
Zoals hierboven al benoemd, de trots en liefde voor het kindje is zo sterk. De naam van het kindje noemen zorgt dat je hem of haar niet vergeet en eraan denkt. Vraag daarnaast naar het verhaal en bekijk de foto’s.
Geef ruimte om over andere dingen te praten.
Maar schrik niet als iemand toch emotioneel wordt en op het verlies terug komt.
Denken aan jaardag, herinner belangrijke data.
Elk jaar rond de sterfdag of jaardag een kaartje of berichtje is zo’n fijn gebaar. Zo weten ouders dat er aan hun kindje wordt gedacht.
En vooral voor de eerste tijd na het verlies is het heel fijn als er praktische hulp komt. Denk aan concrete voorstellen: eten brengen of koken, de hond uitlaten. de broertjes of zusjes meenemen naar de speeltuin. En blijf dit ook voor een langere tijd aanbieden. Juist als de eerste hectische tijd voorbij is, slaat de rouw en het verdriet toe.
Deze tips en nog veel meer zijn ook terug te vinden in mijn gratis e-book Eerste Hulp bij Babyverlies. Je kan deze hier downloaden.
Comments